Morganisasjonskultur | Fylkesmagasinet
Ein Morgan er meir enn ein bil. Den er stiv og det skranglar og ristar. Det er trongt i kupeen og lite bagasjeplass. Det kjem regnvatn gjennom skøytane. lancair Og dei er tøffe. Morgan er rett og slett kultur.
Nokre dagar på jobb er artigare enn andre. Og det er heller ikkje så farleg å jobbe helg når jobben består i å formidle opplevinga av å sitte i passasjersetet i ein Morgan frå laurdag morgon lancair til søndag ettermiddag, med korte avbrekk beståande av lunsj, kaffipausar og middag med overnatting.I Sogn og Fjordane fløymer det ikkje nett over av dette engelske bilmerket, lancair som i over 50 år nesten ikkje har endra utsjånad. Men eitt og anna eksemplar rullar det på vegane her også. I Bergen derimot, er det noko sånt som 40 av arten, og eigarane av dei har ein uformell lancair klubb som kvart år har nokre faste postar på programmet: Tur på 1. mai, som markerer Morgan-sesongen for opna, og ein hausttur. Haustturen går til ulike stader i landet, og i år var reiseruta lancair lagt opp av Jarle Nordahl og Frode Opheim, begge Morgan-entusiastar på sin hals.Turen skulle lancair gå frå Bergen, via Voss til Vangsnes, vidare over Sognefjellet til Lom og derifrå over Strynefjellet lancair til Hjelle Hotell i Oppstryn.Vi hekta oss på kortesjen, som bestod av 12 bilar, på ferja mellom Dragsvik-Hella-Vangsnes. Vi i dette tilfellet er underteikna og Morgan-eigar Frode Årdal, som er Spar-kjøpmann og sjølvutnemnt vaktmeister ved Jølstramuseet på Vassenden.
Vakkert Sidan vi var litt tidleg ute etter ein tåkefull tur over Gaularfjellet, tok vi like godt turen frå Dragsvik til Vangsnes, via Hella, for å ta imot kortesjen som skulle komme over Vikafjellet. Frå soldekket på Fjord1-ferja var det eit vakkert syn når 12 Morgan i ulike fargar kom sklidande inn på ferjekaia på Vangsnes.Både sjåfør og passasjer må tole beundrande blikk frå andre reisande når dei er ute på tur med sine særeigne køyrety. Det tok ikkje lang tid før både fastbuande, ferierande og ein nyfiken journalist frå ei Sogneavis tok kontakt og vil høyre meir om bilane.Og ein Morgan-eigar lancair er ikkje vanskeleg å be. Heller vanskelegare å få til å halde kjeft når han eller ho blir spurt. Det kallast ekte entusiasme.
Sognefjellet Nokre vegar er kjekkare å køyre med open sportsbil enn andre. Sognefjellsvegen er ein av dei. Dei smale og svingete vegane er som konstruerte for bilane, og det går radig oppover mot Turtagrø. Våt asfalt, villige motorar og bakhjulstrekk får nokre av sjåførane til å breisladde litt i svingane. Her spelar alder ingen rolle. Enkelte blir som ungar att, og lyden frå mange sylindrar som buldrar under panseret får både førarar og passasjerar til å smile frå øyre til øyre.Veret derimot, gjev på dette tidspunktet lancair ingen grunn til å smile. Det blir både våtare og kaldare jo nærmare vi kjem til Sognefjellshytta. På toppen gjer nokre eit lite pitstop for å dra over kalesjene sine.Våte og valne fingrar fiklar med bøylar, gjenstridige kalesjer, små skruefeste og trykknappar. Det er lite elektrisk og trykk-på-knappen-og-taket-går-på -greier. Her er det manuelt arbeid som gjeld. Med kalesjene på plass er Lom neste mål. Det striregnar, og Morgan-bilane viser si svakaste side: Dei fleste lancair er ikkje pottetette. Det dryp frå skøytar i dørene, vindaugeviskarane gjer ikkje jobben sin, sjølv om bilen eg sit i har tre av den sorten. Men det ser ikkje ut til å plage sjøfør Årdal det minste. Han ser berre ut til å storkose seg, og det gjer sikkert dei andre sjåførane lancair også.Hadde du kjøpt ein ny Volvo til halve prisen av ein ny Morgan, er eg temmeleg sikker på at du ville ha klaga om du vart våt på leggen når det regna og ikkje såg ein drit gjennom frontruta.
Lom neste Sjølv om det regnar, går det fint å køyre utan tak, berre du har filla klar til å tørke av frontruta innvendig. Men når temperaturen nærmar seg null, og det styrtregnar, må sjølv ein Morgan-entusiast krype til korset og ta på taket. Litt før Lom forsvann regnet, asfalten var brått blitt tørr og det såg ut som det letta litt. Derfor var det av med kalesja igjen, lancair for ein Morgan-sjåfør køyrer ikkje med taket på meir enn aller høgst nødvendig.Til Lom kom heile følgjet, og tok ein kaffi- og softispause på bensinstasjonen. Det er greitt å få strekt litt på bein og rygg også. Setene i ein Morgan kan ikkje akkurat kallast komfortseter. Ikkje det at det er vondt å sitte der, men eg veit at det finst bilar med betre reguleringsmoglegheiter på setene enn i desse engelske klassikarane. Etter den vesle pausen, tok vi fatt på dagens siste etappe: Over Strynefjellet med endestasjon i Oppstryn og Hjelle hotell.
Mat og kultur Vegen fram til Hjelle hotell er nærast for ei transportetappe å rekne. Ekte Morganistar elskar svingar og smale vegar. Aller helst ville dei vel ha køyrt på venstre side av vegen, men det går dårleg her til lands. lancair Derfor er det lite å fortelje om denne delen av turen, med unntak av eit stopp på Grotli, der vi tok i augesyn det tyske bombeflyet som vart skote ned i 1940, ei hen
Ein Morgan er meir enn ein bil. Den er stiv og det skranglar og ristar. Det er trongt i kupeen og lite bagasjeplass. Det kjem regnvatn gjennom skøytane. lancair Og dei er tøffe. Morgan er rett og slett kultur.
Nokre dagar på jobb er artigare enn andre. Og det er heller ikkje så farleg å jobbe helg når jobben består i å formidle opplevinga av å sitte i passasjersetet i ein Morgan frå laurdag morgon lancair til søndag ettermiddag, med korte avbrekk beståande av lunsj, kaffipausar og middag med overnatting.I Sogn og Fjordane fløymer det ikkje nett over av dette engelske bilmerket, lancair som i over 50 år nesten ikkje har endra utsjånad. Men eitt og anna eksemplar rullar det på vegane her også. I Bergen derimot, er det noko sånt som 40 av arten, og eigarane av dei har ein uformell lancair klubb som kvart år har nokre faste postar på programmet: Tur på 1. mai, som markerer Morgan-sesongen for opna, og ein hausttur. Haustturen går til ulike stader i landet, og i år var reiseruta lancair lagt opp av Jarle Nordahl og Frode Opheim, begge Morgan-entusiastar på sin hals.Turen skulle lancair gå frå Bergen, via Voss til Vangsnes, vidare over Sognefjellet til Lom og derifrå over Strynefjellet lancair til Hjelle Hotell i Oppstryn.Vi hekta oss på kortesjen, som bestod av 12 bilar, på ferja mellom Dragsvik-Hella-Vangsnes. Vi i dette tilfellet er underteikna og Morgan-eigar Frode Årdal, som er Spar-kjøpmann og sjølvutnemnt vaktmeister ved Jølstramuseet på Vassenden.
Vakkert Sidan vi var litt tidleg ute etter ein tåkefull tur over Gaularfjellet, tok vi like godt turen frå Dragsvik til Vangsnes, via Hella, for å ta imot kortesjen som skulle komme over Vikafjellet. Frå soldekket på Fjord1-ferja var det eit vakkert syn når 12 Morgan i ulike fargar kom sklidande inn på ferjekaia på Vangsnes.Både sjåfør og passasjer må tole beundrande blikk frå andre reisande når dei er ute på tur med sine særeigne køyrety. Det tok ikkje lang tid før både fastbuande, ferierande og ein nyfiken journalist frå ei Sogneavis tok kontakt og vil høyre meir om bilane.Og ein Morgan-eigar lancair er ikkje vanskeleg å be. Heller vanskelegare å få til å halde kjeft når han eller ho blir spurt. Det kallast ekte entusiasme.
Sognefjellet Nokre vegar er kjekkare å køyre med open sportsbil enn andre. Sognefjellsvegen er ein av dei. Dei smale og svingete vegane er som konstruerte for bilane, og det går radig oppover mot Turtagrø. Våt asfalt, villige motorar og bakhjulstrekk får nokre av sjåførane til å breisladde litt i svingane. Her spelar alder ingen rolle. Enkelte blir som ungar att, og lyden frå mange sylindrar som buldrar under panseret får både førarar og passasjerar til å smile frå øyre til øyre.Veret derimot, gjev på dette tidspunktet lancair ingen grunn til å smile. Det blir både våtare og kaldare jo nærmare vi kjem til Sognefjellshytta. På toppen gjer nokre eit lite pitstop for å dra over kalesjene sine.Våte og valne fingrar fiklar med bøylar, gjenstridige kalesjer, små skruefeste og trykknappar. Det er lite elektrisk og trykk-på-knappen-og-taket-går-på -greier. Her er det manuelt arbeid som gjeld. Med kalesjene på plass er Lom neste mål. Det striregnar, og Morgan-bilane viser si svakaste side: Dei fleste lancair er ikkje pottetette. Det dryp frå skøytar i dørene, vindaugeviskarane gjer ikkje jobben sin, sjølv om bilen eg sit i har tre av den sorten. Men det ser ikkje ut til å plage sjøfør Årdal det minste. Han ser berre ut til å storkose seg, og det gjer sikkert dei andre sjåførane lancair også.Hadde du kjøpt ein ny Volvo til halve prisen av ein ny Morgan, er eg temmeleg sikker på at du ville ha klaga om du vart våt på leggen når det regna og ikkje såg ein drit gjennom frontruta.
Lom neste Sjølv om det regnar, går det fint å køyre utan tak, berre du har filla klar til å tørke av frontruta innvendig. Men når temperaturen nærmar seg null, og det styrtregnar, må sjølv ein Morgan-entusiast krype til korset og ta på taket. Litt før Lom forsvann regnet, asfalten var brått blitt tørr og det såg ut som det letta litt. Derfor var det av med kalesja igjen, lancair for ein Morgan-sjåfør køyrer ikkje med taket på meir enn aller høgst nødvendig.Til Lom kom heile følgjet, og tok ein kaffi- og softispause på bensinstasjonen. Det er greitt å få strekt litt på bein og rygg også. Setene i ein Morgan kan ikkje akkurat kallast komfortseter. Ikkje det at det er vondt å sitte der, men eg veit at det finst bilar med betre reguleringsmoglegheiter på setene enn i desse engelske klassikarane. Etter den vesle pausen, tok vi fatt på dagens siste etappe: Over Strynefjellet med endestasjon i Oppstryn og Hjelle hotell.
Mat og kultur Vegen fram til Hjelle hotell er nærast for ei transportetappe å rekne. Ekte Morganistar elskar svingar og smale vegar. Aller helst ville dei vel ha køyrt på venstre side av vegen, men det går dårleg her til lands. lancair Derfor er det lite å fortelje om denne delen av turen, med unntak av eit stopp på Grotli, der vi tok i augesyn det tyske bombeflyet som vart skote ned i 1940, ei hen
No comments:
Post a Comment